ماجرای ضرب اولین سکه اسلامی

ماجرای ضرب اولین سکه اسلامی

ضرب اولین سکه اسلامی

عبدالملک مروان خلیفه اموی پارچه ای را دید که روی آن شعار مسیحیان نوشته شده بود: «پسر، پدر، روح القدس»؛ تصمیم گرفت که در مقابل رومیان، پارچه هایی را با شعار: «شهد الله انه لا اله هو» ترویج کند.

پادشاه روم که از این اقدام خشمگین شد، به عبدالملک گفت: اگر پارچه های اسلامی را جمع آوری نکنی، دستور می دهم سکه هایی را ضرب کنند که روی آنها تصویر ناسزا به پیامبر اسلام حک شده باشد!

عبدالملک نگران شد و گفت: اگر پادشاه روم چنین کند، من سبب جنایت بر رسول الله می شوم و ننگ و عار آن تا قیامت بر من باقی خواهد ماند!

عبدالملک ، دست به دامان امام باقر علیه السلام شد و امام باقر پیشنهاد دادند: همه صنعتگران را جمع کن تا سکه های اسلامی را برای اولین بار، ضرب کنند که یک روی آن شعار توحید و روی دیگر، شهادت به رسالت رسول الله حک شده باشد.

امام باقر، جزئیات کیفیت ضرب سکه را شرح دادند و عبدالملک ، دستور بی اعتباری سکه رومیان و ترویج سکه های اسلامی را صادر نمود.

ابن کثیر، تاریخ ابن کثیر – جلد 8 – صفحه 260 ، و جلد 9 – صفحه 132

سیوطی، تاریخ خلفا - صفحه 218

کمال الدین دمیری، حیاة الحیوان الکبری، جلد 1، صفحه 91

 

هر چند متاسفانه این اقدام به نام سکه مروانی از آن یاد می شود و حتی مورخین شیعه نیز وقتی سخن از اولین سکه اسلامی به میان می آید بی آنکه به نقش تعیین کننده امام باقر علیه السلام اشاره کنند، ابتکار عمل ضرب این سکه را به عبد الملک مروان نسبت می دهند.

عطر بهشت به چه کسانی نمی رسد؟

عطر مطبوع بهشت به چه کسی نمی رسد؟  

امام صادق علیه السلام، پسرعمویی داشتند به نام حسن افطس که به امام صادق توهین می کرد...
هنگامی که امام صادق علیه السلام در بستر شهادت قرار گرفت، وصیت نمود هفتاد دینار به حسن افطس بدهند. یکی از اطرافیان به امام اعتراض کرد: چگونه چنین وصیتی می کنید در حالی که او به شما حمله کرد و قصد جان شما را داشت؟
امام صادق علیه السلام در جواب فرمود: عطر مطبوع بهشت ازفاصله ای به مسافت دو هزار سال هم به مشام می رسد، اما دو نفر نمی توانند بوی بهشت را استشمام کنند: کسی که عاق والدین شده، و کسی که با خویشاوندانش قطع رابطه کرده است.

آیا نمی خواهید مشمول آیه ۲۱ سوره رعد باشیم : «الَّذینَ یَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ »
صاحبان اندیشه کسانی اند که پیوندهایی را که خداوند به برقراری آن امر کرده برقرار می کنند و از پروردگارشان و از سختی حساب بیم دارند.

علام مجلسی، بحارالانوار، جلد ۴۷ – صفحه ۲۷۶
شیخ طوسی، کتاب الغیبه، صفحه ۱۹۷

سرعت در نماز به خاطر گریه کودک

گریه کودک و سرعت در نماز  

روزی حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلّم) نماز ظهر را به جماعت می خواندند که ناگهان دو رکعت آخر نماز را سریع به پایان رساندند.

اصحاب پس از نماز از حضرت سوال کردند: «چرا نماز را سریع تمام کردید؟»

پیامبر فرمودند: «مگر صدای گریه کودک را نمی شنوید؟ نماز را سریع تمام کردم تا به کودکی که گریه می کرد رسیدگی کنند.»

شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۵، صفحه ۳۶۹
مرحوم کلینی، فروغ کافی، جلد ۶، صفحه ۴۸

مهربان تر از مادر ...

مهربانی بی انتهای خدا

از بن مسعود نقل شده: در محضر رسول الله (صلى الله علیه وآله) نشسته بودیم که مردى آمد، در حالى که چیزى در دست داشت و آن را در گوشه عبایش پیچیده بود.

آن مرد گفت: «اى رسول خدا! در مسیر، از کنار چند درخت گذشتم که صداى جوجه هاى پرنده از آن مى آمد. آن ها را گرفتم و در لاى عبایم گذاشتم. وقتى چنین کردم، مادرشان آمد و بر دور سر من چرخید؛ لاى عبا را برایش باز کردم و او نیز روى جوجه هایش افتاد.

من هم عبا را پیچیده و همه آن ها را با هم آوردم تا تقدیم شما کنم.»

حضرت محمد(صلى الله علیه وآله) فرمود: «آن ها را بر زمین بگذار!»
آن ها را بر زمین گذاشت، اما دیدند که مادرشان هنوز هم از جوجه ها جدا نمى شود و فرار نمى کند!
رسول خدا که متوجه تعجب اصحاب از محبت مادر به جوجه ها شدند، فرمودند: «آیا از رأفت یک مادر نسبت به جوجه هایش، تعجب مى کنید؟!

قسم به خدا، پروردگار نسبت به بندگانش مهربان تر است از مادر این جوجه ها به بچّه هایش! اى مرد، آن ها را به همان جایى که آورده ای برگردان»...

کمال الدین دمیری، حیاة الحیوان الکبری ، جلد ۲ ، صفحه‌ ۲۰۷